Wesołych Świąt!

Wesołych i spokojnych Świąt dla wszystkich...

Boże Narodzenie za pasem...

Święta już za chwilę. Teraz jeszcze czas na ostatnie zakupy, porządki i przygotowania. Dom pachnący malowanymi piernikami; kolorowa, przystrojona choinka; prezenty pochowane przed ciekawskim wzrokiem dzieciaków i całe to przedświąteczne (podobno miłe) zamieszanie…

Sycylia - moje prywatne naj...fajniejsze schody

Dzisiaj słów kilka o dwóch sycylijskich miejscach, które w mojej ocenie są najciekawszymi ze wszystkich jakie odwiedziliśmy. Mowa tutaj o Caltagirone, małym miasteczku na południowym zachodzie wyspy i niezwykłych Schodach Turków położonych nieopodal Agrigentu. Przez 7 dni objechaliśmy wyspę dookoła, widzieliśmy wiele miast, plaż, małych wiosek i krajobrazów, ale to właśnie te dwa miejsca, a właściwie para sycylijskich schodów znalazły się na szczycie mojej listy.

Zacznę od Caltagirone, miasteczka nazywanego "królową wzgórz". Niezwykle urokliwe Caltagirone, w całości zbudowane ze złocistego piaskowca słynie jako centrum sycylijskiej ceramiki. Kościoły, pałace, a nawet budynki użyteczności publicznej ozdobione są barwnymi płytkami ceramicznymi.

Większość czasu spędziliśmy na najbardziej oryginalnym zabytku miasta czyli Schodach Santa Maria del Monte. Stromy ciąg około 150 schodów ozdobiony jest ceramicznymi kaflami we wszystkich kolorach tęczy. Mieliśmy to szczęście, że trafiliśmy tam w czasie sjesty. Schody były niemalże puste, zero turystów, dzieciaki grające w piłkę, staruszka wracająca z zakupów... a na szczycie schodów na placu przed kościołem grupa miejscowych, m.in. mali zażarcie dyskutujący chłopcy...

Spędziliśmy dłuższą chwilę na zwykłym nicnierobieniu i oglądaniu tego zwykłego sycylijskiego życia...

Drugie miejsce to spektakularne Schody Turków, na które trafiliśmy w środku przeraźliwie upalnego dnia. Niesamowite ściany z białego marglu (mieszanki gliny i wapienia) schodzą łagodnym zboczem w stronę morza, układając się na kształt schodów, służących jako miejsce do opalania. Już w czasie podejścia schody z oddali wyglądają niesamowicie, ale dopiero spacer stromymi stopniami białego i gładkiego marglu przynosi niezapomniane wrażenia. Tak szczerze to nawet nie wiem jak to opisać, zresztą zobaczcie sami...

Sycylia - zimna i wietrzna Etna

Druga część relacji z wyjazdu na Sycylię (pierwsza była o jedzeniu), będzie o zimnej, mglistej i wietrznej Etnie. Etna to  najwyższy i największy wulkan w Europie, ma ponad 270 kraterów bocznych, a lawa z każdym wybuchem znajduje sobie nową drogę. 

Całą drogę Etna rysowała się na horyzoncie z białą czapą chmur, jak się później okazało na górze też nie było ciekawie. Na wulkan dotarliśmy od jego południowej strony, kierując się do schroniska Rifiugo Sapienza, skąd można kolejką dostać się na wyżej położone partie wulkanu.

Pojechaliśmy i my. Na górze czekały na nas smutne czarne skały, mgła chodząca dookoła, wiatr przeszywający do szpiku kości i ogromna ilość biedronek, wciśniętych między skały. Spacer, który planowaliśmy został maksymalnie skrócony. Kiedy zjeżdżaliśmy na dół mgła zrobiła się tak gęsta, że prawie całkowicie ograniczała widoczność.

 Na dole natomiast zaczęło świecić słońce, ciepłe popołudniowe promienie oświetlały szaro-brunatne stoki wulkaniczne. Kolorowe zbocza wulkanu i małe okoliczne kratery prezentowały się znacznie lepiej niż krajobrazy na górze.